At kontroll automatisk fører til læring stemmer ikkje. Riksrevisjonen har kontroll som hovudmål, men ut frå mi erfaring med ganske mange forvaltningsrevisjonar på utviklingssektoren er læringsverdien liten. Det skuldast i stor grad at RR ikkje har nok kompetanse på områda som revisjonane dekker, og prosessane får lett eit preg av ritual med kritikk og formell sjølvkritikk.
Men før eg går vidare med det resonnementet vil eg gjerne ta eit raskt tilbakeblikk. Før den omfattande omorganiseringa av forvaltninga av utviklingsmidlane under Hilde Frafjord Johnsen i 2004 låg evalueringsoppdraget i Utanriksdepartementet, i ein seksjon i ei avdeling. Mitt inntrykk var at fagleg gode evalueringar lett blei borte i det store systemet, og at rapportane vakte lita merksemd ut over dei som var interesserte i temaet for den aktuelle rapporten.
I reforma vart evalueringa overført til Norad, som nå i hovudsak skulle drive med fagleg råd
