Rune Slagstad formulerer seg på eit litt fornemt bergensk. Han ler stakkato, litt som han snakkar.
«Forstyrrar eg», spurte Slagstad i telefonen til Drillo. «Ja», svarte Drillo. «Eg er midt i Fredrikstad mot Åsane! Åsane leiar 2-0.
Vi har fått audiens kl. 11 på Institutt for samfunnsforskning, truleg den arkitektonisk sett mest diskrete forskingsinstitusjonen i Noreg. Ein lapp er limt ved inngangsdøra på Majorstuen i Oslo, som eit hint om at ein er komen rett. Inne i den mørklagde resepsjonen heng ein plakat der det mellom anna står at forskarane «ønsket seg enecellenes stillhet og mulighet for et slag bordtennis ()» då arkitektane utforma bygget for over femti år sidan. Rune Slagstad huserer på grunnplanet. Han orsakar rotet.
Det er pussig at akademikarar må tolke den dei diskuterer med på minst vennlege måte.
Rune Slagstad
Fordi han må «gjøre seg klar til fotballtrening med mine kapitalistiske venner» klokka 17, har vi berre seks timar på oss.
Idehistorikaren, forfattaren, sosiologen, rettsteoretikaren, redaktøren. Ein slags inkarnasjon av ein intellektuell. Ifølgje baksideteksten til den nye boka hans, «Mine dannelsesagenter. En politisk idehistorie», har han vore «en av Norges mest innflytelssrike» av arten - i 50 år.
Egil «Drillo» Olsen er ein av dei utvalde i Slagstads nye bok». 573 sider, 99 kapittel, det er kanskje den slankaste boka hans sidan «Sosialisme på norsk» frå 1980, på den tida han var nestleiar i SV.
Han skal snart uttale seg om både Cecilie Hellestveit, internasjonalisering, norsk språk, scenenekt og Curt Rice, Nesna og det generelle forfallet i den norske universitets- og høgskulesektoren, men først nokre digresjonar.
- Eg var i Berlin for ein knapp månad sidan.
Aino og Adorno
- Då blei eg klar over ei bok av Hans Magnus Enzensberger (tysk forfattar og «noregsvenn», red.merkn.), som heiter Überlebenskünstler, overlevingskunstnarar, som han skreiv til 90-årsdagen sin. Eg oppdaga at også den hadde 99 kapittel! Det var fascinerande, tenkte eg. I første kapittel i boka hans står det om ein norsk forfattar, den einaste norske han skriv om, og det er Knut Hamsun. Det er fascinerande, for mitt første kapittel handlar jo om to jødiske filosofar, Horkheimer og Adorno, som skreiv Dialektik der Aufklarung på den tida Hamsun forvilla seg inn til Hitler!
Apropos Adorno: For mange samfunnsforskarar med sans for kritisk teori med utspring i den såkalla Frankurtskulen er Theodor Adorno og Max Horkheimer ei slags urkjelde, intellektuelle legender. Slagstad var i Frankfurt og følgde Adornos aller siste forelesingar.
På ei av forelesingane, med Slagstad som tilskodar, blei Adorno overrumpla av delvis topplause unge damer, radikale studentar som skulle «omfunksjonere» forelesinga til sine ideologiske føremål.
- Adorno var på mange måtar ein verjelaus person i forhold til dette nye, nådelaust aksjonistiske venstreorienterte miljøet, seier Slagstad.
Danningsagentane, eit omgrep Slagstad har funne opp, er personar som på ulikt vis har «formet hans tenkning». Det er ei fredsam bok, ei samling intellektuelle portrett. «En slags rapport om min intellektuelle reise», skriv Slagstad i innleiinga () «noen vil kanskje si en skisse av en intellektuell selvbiografi.
Dei 99 kapitla, der det første handlar om Horkheimer og Adorno, kan trygt kallast mangfaldige. Frå filosofen Hannah Arendt til laksemilliardæren Aino Olaisen. Frå kommunisten Rosa Luxemburg til høgrefenomenet Francis Sejersted (som var nær venn av Slagstad). Frå «nazi-esteten» Leni Riefenstahl til postkolonialisten Achille Mbembe. Frå Gudmund til Helga Hernes.
I det litt breiare, avislesande lag er Slagstad kanskje meir kjent som ein typisk angripar, ein karakteristikk han meiner passar på han, også som fotballspelar.
- Meir og meir med åra, seier Slagstad, no er han 76.
I 2005 kom «Utvalgte polemikker» på 913 sider. Ein av dei utspelte seg over spaltene i Dagsavisen og Dagbladet med forfattar Kjartan
