Bok og bibliotek
07.02.2020
Det vi bibliotekarar kallar skrankearbeid er i stadig endring. Skjedde det noko med tenesta då bibliotekar endra namnet på ho frå referansearbeid til veiledning?
Og påverkar det tenesta om vi døyper ho om til biblioteket svarar?
Dei siste åra har møtet mellom brukar og bibliotekar blitt aktualisert. Fleire prosjekt har vore gjennomført både som formelle som td. Treff frå NTNUB, Morgendagens veiledere frå Tønsberg og Færder og eit forskingsprosjekt frå ABI. I tillegg har det vore fleire bibliotek som har satt søkelys på tenesta i sine internseminar.
Det store prosjektet Morgensdagens veiledere er marknadsføring av veiledningstjenesten' ein av arbeidspakkane. I desember 2019 kom rapporten. Der skriv dei at det vart «tidlig klart at begrepet «veileder» eller «veiledningstjenesten» ikke egner seg som markedsnavn». Dei foreslår at det vil vere enklare å kommunisere tenesta med «Biblioteket svarer». Dei startar med å bruke
referanseteneste som omgrep utan å kommentere det.
I samband med dette er det interessant å sjå litt nærare på kva omgrep vi brukar for å omtale ei tenesta der biblioteket legg til rette for eit møte mellom brukar og bibliotekar - både fysisk og digitalt. I internasjonal biblioteklitteratur er dette møtet omtala som referanseteneste - eit omgrep vi knapt møter i dagens norske bibliotek.
Ein gong på -90 talet, var det mange UH-bibliotek som endra namn til læringsressurssentre for å synleggjere bibliotekets pedagogiske rolle der utvikling av informasjonskompetanse var, og framleis er målet. Samstundes endra vi referanseteneste som namn på tenesta til veiledning. Argumentet var at brukarane ikkje ville forstå det.
Veiledning er ein pedagogisk metode der målet er at den vi rettleier skal meistre sjølv gjennom å gjøre (sjå td. Tveiten, 2013). Vi skulle ikkje lenger utføre informasjonssøk for brukaren, men lære bort, altså ikkje gje svar - altså ein metode som er med å bidra til å utvikle informasjonskompeten
Gå til medietDei siste åra har møtet mellom brukar og bibliotekar blitt aktualisert. Fleire prosjekt har vore gjennomført både som formelle som td. Treff frå NTNUB, Morgendagens veiledere frå Tønsberg og Færder og eit forskingsprosjekt frå ABI. I tillegg har det vore fleire bibliotek som har satt søkelys på tenesta i sine internseminar.
Det store prosjektet Morgensdagens veiledere er marknadsføring av veiledningstjenesten' ein av arbeidspakkane. I desember 2019 kom rapporten. Der skriv dei at det vart «tidlig klart at begrepet «veileder» eller «veiledningstjenesten» ikke egner seg som markedsnavn». Dei foreslår at det vil vere enklare å kommunisere tenesta med «Biblioteket svarer». Dei startar med å bruke
referanseteneste som omgrep utan å kommentere det.
I samband med dette er det interessant å sjå litt nærare på kva omgrep vi brukar for å omtale ei tenesta der biblioteket legg til rette for eit møte mellom brukar og bibliotekar - både fysisk og digitalt. I internasjonal biblioteklitteratur er dette møtet omtala som referanseteneste - eit omgrep vi knapt møter i dagens norske bibliotek.
Ein gong på -90 talet, var det mange UH-bibliotek som endra namn til læringsressurssentre for å synleggjere bibliotekets pedagogiske rolle der utvikling av informasjonskompetanse var, og framleis er målet. Samstundes endra vi referanseteneste som namn på tenesta til veiledning. Argumentet var at brukarane ikkje ville forstå det.
Veiledning er ein pedagogisk metode der målet er at den vi rettleier skal meistre sjølv gjennom å gjøre (sjå td. Tveiten, 2013). Vi skulle ikkje lenger utføre informasjonssøk for brukaren, men lære bort, altså ikkje gje svar - altså ein metode som er med å bidra til å utvikle informasjonskompeten
