Ein ting er at Tunstad si framstilling - som han sjølv påpeiker - «ikke er veldig rettferdig overfor den jevne miljøverner». Men Tunstad løftar ein debatt det er verdt å ta, og ein diskusjon som ikkje minst er viktig for dei av oss som er opptekne av natur- og miljøvern.
Eg vil difor drøfta tre tankefeil miljørørsla kan vera sårbar for, og peika på kva konsekvensar dette etter mitt syn bør ha for grøn politisk tenking.
Tankefeil 1: Å setja mennesket til sides
Tunstad skriv om døme på misantropi - menneskeforakt - i miljørørsla, og har ingen vanskar med å finna døme på at menneskeheita vert skildra som kreft eller som virus.
Innanfor miljørørsla finn ein dei som vil erstatta antroposentrisme (mennesket i sentrum) med det som gjerne vert kalla økosentrisme eller biosentrisme (naturen i sentrum), tenking som står sentralt i den såkalla djupøkologien. Den mest sentrale norske bidragsytaren til denne er Arne Næss, som i eit av sine hovudverk - Ecology, Community and Lifestyle - avviser oppfatninga av menneske som åtskild frå sitt miljø, samstundes som han set fram det han kallar «egalitarisme i biosfæren - i prinsippet».
Dei siste to orda er ikkje uvesentlege, fordi Næss også peiker på at det umoglege i dette i praksis. Han set deretter fram at alt liv har same rett til å leva og å blomstra, og han seier at det å avgrensa dette til mennesket er antroposentrisme, og at det også har ein negativ verknad for menneska sin eigen livskvalitet.
Denne økofilosofien opnar for både ein sunn og ein usunn refleks.
Den sunne er å gje naturen ein eigenverdi. Den er verdt å taka vare på, også for si eiga skuld, og ikkje berre fordi den har nytte for oss. Å tillata seg sjølv å utfordra antroposentrismen - som eg sjølv vil hevda er ganske naturleg for mennesket - gjer det lettare å sjå andre verdiar i naturen enn dei økonomiske, og legg grunnlag for solidaritet ikkje berre med menneske, men også med dyr og natur.
Den usunne refleksen er at ein - paradoksalt nok - også risikerer å setja me
