Fagpressenytt

Asbjørn Karlsen var så skuffa over kor fort grovfôret tæra og sleit ned stålet i fôrmiksaren, at han kvia seg for å tilrå fôrmiksar for sonen, Anders Ansnes Karlsen, og samdriftspartnaren hans, Ståle Ansnes. Erfaringa med levetida til ein tidlegare fôrmiksar var for dårleg til at dei forsvarte prisen, meinte han.

- Eg ville først ha fôra med ein midjestyrt minilastar. Fordi det er enkelt, billeg og driftssikkert, seier han.

Slik blei det ikkje likevel. Utgangspunktet var ein 52,5 meter lang oksefjøs bygd i 2007, med eit 2,5 meter breitt fôrbrett i midten, og bandfôring i taket.

Til fjøsen blei det i 2015 bygd ein ny romsleg fôrsentral i den eine enden, mens fjøsen blei forlenga for å gi plass til to mjølkerobotar, fokusavdeling, kalvingsbingar, kalveavdeling, mjølkerom og sosiale rom i den andre enden. Her måtte ein også forlenge bandfôringsanlegget med 15 meter.

I dag fyller dei rundt 80 mjølkekyrne ein kvote på 730 tonn mjølk, men allereie på nyåret kjem dei til å auke til 110 kyr for å fylle ein kvote på 900 tonn.

- Tilbake i 2007 var fjøsteiknaren heile tida klar på at i ein fjøs utan eteplass til alle, ville eg trenge automatisk fôring, men eg var skeptisk til kost­naden og la heile avgjerda på is. I staden kjøpte eg to fôringsrobotar med to handtak og eitt hjul, eller trillebårer om du vil, til å fôre med, fortel han.

Men med 170 trillebårlass �