Psykisk helse
14.09.2016
I heimen vår har det aldri vore rom for å klage, så da har eg ikkje klaga heller. Eg har heller ikkje grått. Eg har ikkje hatt tid til slikt. For eg har mått jobbe. Hjelpe til. Redde. Gøyme. Trøyste. Be. Men i dag er det over.
Det fyrste minnet eg har frå da eg var lita, er frå da eg var fire år. Mora mi hadde tatt meg med til butikken for å handle. Eg hugsar at me kjøpte poteter, gulrøter, ferdigsaus på pose og ein heil kjukling - eit ekte festmåltid. Eg hugsar korleis mamma smilte da eg spurde om eg kunne få lage mat eg også, mens me gjekk heimover. Men så hadde eg sagt at «tenk så glad pappa blir når han kjem heim etterpå», og da hadde ho starta å springe så fort at det var så vidt eg klarte å halde følgje med ho. Eg spurde ikkje kvifor. Kanskje var eg for lita til å skjønne at noko var gale. Men me starta på maten da me kom heim. «Du må skunde deg, venen min», hadde mora mi sagt.
Etter kvart som eg vaks opp, blei eg meir og meir klar over korleis den sjenerande sanninga om familien min eigentleg hengde saman. Eg forstod kva eg kunne gjere, og eg forstod kva eg ikkje kunne gjere. Da eg skulle gå til skulen den aller fyrste dagen, var mora mi så sjuk at eg måtte gå aleine. Eg sa til ho at det
