I lag med forskarkollegar og samarbeidspartnarar i Tana og Steigen kommunar har eg utvikla ein metode eg har kalla «kvalitativ samtaleserie». Kort fortalt har det gått ut på å organisera faste samtalar mellom ein forskar og kvar og ein av dei kommunale prosjektleiarane. Samtaleserien har hatt to føremål: 1) å støtta prosjektgjennomføringa i kommunane og 2) å produsera forskingsdata. Føremålet med prosjektet er å utvikla praksisar og strukturar i helse- og omsorgstenesta som legg til rette for aktivitet og fellesskap blant eldre.
«Dette er verkeleg vegen å gå! Eg vonar du vil ta det med deg vidare i forskinga di og formidla til andre!» sa Ann Rita - prosjektleiar i Steigen - då me snakka i lag denne veka.
Samtalane har gått føre seg anna kvar eller fjerde kvar veke på telefon eller datamaskin, alt etter behova til den enkelte prosjektleiaren. Dei har fortalt om utviklinga i prosjektarbeidet frå gong til gong, om alt frå hendingar og samhandling i arbeidskvardagen, til refleksjonar om organisasjonen og vurderingar av framdrift og resultat. Forskarane har lytta, stilt spørsmål, formidla kunnskap frå forskingsfeltet og skrive grundige notat frå samtalane.
Samtaleserien har pågått over fleire år og generert eit omfattande datamateriale. Dataa er som ei blanding mellom intervju og feltnotat. Dei gjev eit detaljert innblikk i innovasjonsprosessen frå start til slutt, og inneheld rike skildringar av «feltet», i dette tilfellet kommunens helse- og omsorgssektor.
Mariann Lindi - prosjektleiar i Tana - har fortalt så levande om å skapa sosiale møtestader for eldre i Tana. Dei har steikt blodpannekaker i lavvo, laga kaffibål, reist på båttur i Tanafjorden og arrangert meisterskap i lassokasting. Ho har delt kloke refleksjonar og kunnskap om helse og omsorg i ein samisk kontekst. Kvar gong me skal snakka i lag gler eg meg til å høyra meir, og det er ein motivasjonsfaktor i analyse- og skrivearbeidet.
Slik skikken er når ein møter igjen kjente, har samtalen gjerne starta med eit «korleis går det»? Me har delt litt frå livet og kvardagen og blitt kjende med kvarandre. «Eg snakkar mest oftare med deg enn med mamma!» sa eg til Ann Rita, og me måtte le.
Både forskarar og prosjektleiarar har opplevd samtalane som meiningsfylte, og me har utvikla stor tillit til kvarandre. Dette har styrka kjensla av forplikting og motivasjon i prosjektarbeidet, og lagt til rette for at dei kommunale prosjektleiarane også har teke aktivt del i analyseprosessen.
Data frå dei kvalitative samtaleseriane har me analysert i lag med andre typar kvalitative data, inkludert feltnotat, dokument og kvalitative intervju. Men ettersom mesteparten av det planlagde feltarbeidet gjekk i vasken på grunn av koronapandemien, har data frå den kvalitative samtaleserien blitt særleg sentrale i analysane.
Pandemi eller ikkje, «kvalitativ samtaleserie» er ein metode eg - slik Ann Rita har oppfordra til - tek med meg vidare i livet. Eg har tru på at metoden har verdi og relevans også når feltarbeid og intervju andlet til andlet er mogleg.
Image-text:
Helga(Thoralf Fagertun)
