Bok og bibliotek
03.11.2016
Det er bøkene me les for å bli underheldt. Dei me plukkar opp på ein flyplass for å få tida til å gå. Og det er bøkene som endrar oss. Dei me les ein gong, to gongar, ja me kan endå til finna på og lese dei ein tredje, fjerde eller femte gong.
Ei av desse bøkene snubla eg nyleg over igjen i ein bokhandel.
Den lille prinsen av Antoine De Saint-Exupéry, til norsk ved Henning Hagerup.
Vent litt. Finst ikkje denne i ei god norsk utgåve allereie? Jo, den gjer det. Og Hagerup skriv eit morosamt og forklarande forord om kvifor boka no kjem i ny utgåve. Han skriv mellom anna: «Det [er] nå engang slik at oversettelser av klassikere nesten bestandig har en adskillig mer begrenset levetid enn bøkene har på originalspråket. » Eg har lese Inger Hagerups versjon tidlegare og huskar den som fin. Men dette er ikkje høvet for ei samanlikning mellom to versjonar med ulike utgangspunkt. La oss heller sjå på den nye versjonen til glede for nye lesarar.
Kva er det som fangar meg? Det er likeframheten. Det er det tydelege partiet med barnet i forteljinga. Det er den vesle prinsens skjønnhet. Og det er vår smått desperate forteljar, flygaren, med eit fly som ikkje vil fly. Aleine i ørkenen, men ikkje heilt aleine likevel, viser det seg.
I etterordet lærer eg at Den lille prinsen kan lesast som ein krigsfabel. Slik har ikkje eg tenkt på det. Me
Gå til medietDen lille prinsen av Antoine De Saint-Exupéry, til norsk ved Henning Hagerup.
Vent litt. Finst ikkje denne i ei god norsk utgåve allereie? Jo, den gjer det. Og Hagerup skriv eit morosamt og forklarande forord om kvifor boka no kjem i ny utgåve. Han skriv mellom anna: «Det [er] nå engang slik at oversettelser av klassikere nesten bestandig har en adskillig mer begrenset levetid enn bøkene har på originalspråket. » Eg har lese Inger Hagerups versjon tidlegare og huskar den som fin. Men dette er ikkje høvet for ei samanlikning mellom to versjonar med ulike utgangspunkt. La oss heller sjå på den nye versjonen til glede for nye lesarar.
Kva er det som fangar meg? Det er likeframheten. Det er det tydelege partiet med barnet i forteljinga. Det er den vesle prinsens skjønnhet. Og det er vår smått desperate forteljar, flygaren, med eit fly som ikkje vil fly. Aleine i ørkenen, men ikkje heilt aleine likevel, viser det seg.
I etterordet lærer eg at Den lille prinsen kan lesast som ein krigsfabel. Slik har ikkje eg tenkt på det. Me
