På to av plassane sat den tyrkiske ambassadøren Fazli Çorman og ein medarbeidar frå ambassaden. Også statssekretær Rebekka Borsch i Kunnskapsdepartementet og representantar for Scholars at Risk var til stades. Prorektor Gro Bjørnerud Mo ynskte Ishtar Gözaydin hjarteleg velkommen, to år etter at ho skulle ha tatt imot UiOs menneskerettspris i Gamle festsal i Urbygningen.
- Eit fantastisk laboratorium
Ishtar Gözaydin starta talen sin om akademisk fridom med å fortelja om sin eigen personlege bakgrunn.
- Eg blei fødd i 1959 og vaks opp i ein ikkje-religiøs familie i Istanbul. Men frå eg var svært ung, har eg hatt stor fascinasjon for religion, sjølv om eg aldri har hatt noka religiøs tru. Men eg har heile tida hatt stor respekt for religiøs tru og det å ikkje ha ei tru. For ein forskar som er interessert i å studera alle moglege variantar av religion, er Tyrkia eit fantastisk laboratorium, Det har også gitt meg høve til å arbeida som aktivist for menneskerettar, sa ho, før ho kom inn på forskargjerninga si.
- I mine vitskaplege artiklar har eg kritisert den tyrkiske eittpartiperioden som varte frå 1923 til 1950, når det gjaldt religiøs undertrykking og behandlinga av minoritetar. Eg har avvist ei forståing av demokrati som at det berre skal kjempa for majoriteten sine rettar og stått for at i eit demokrati må også rettane til minoritetane bli sikra, fortalde ho.
I talen sin gjekk ho gjennom Tyrkias moderne historie med slutten på det eineveldige osmanske riket på 1800-talet, då sultanen ikkje delte makta med nokon, og til innføringa av den tyrkiske republikken på 1920-talet og fram til i dag og vov den saman med si eiga personlege historie. Ho fortalde også om krigshandlingane mellom tyrkiske soldatar og kurdiske væpna grupper på 1980-talet.
TOPPMØTE: Vinnaren av UiOs menneskerettspris 2017 Ishtar Gözaydin møtte både statssekretær Rebekka Borsch i Kunnskapsdepartementet og prorektor Gro Bjørnerud Mo ved Universitetet i Oslo. (Foto: Ola Sæther)
Gir AKP æra for demokratiske reformer Og så trekte ho fram det som skjedde 26. februar 1997.
- Då fekk Tyrkia sin første statsminister frå eit islamsk parti. Det bana vegen for politikken til partiet AKP som tok mange steg framover i demokratisk retning. Sjølv har eg aldri stemt på det partiet, men eg gir det æra for dei demokratiske reformene og for å ha gitt fleire rettar til kurdisk språk og kultur. I byrjinga gjekk det også langt i å godta alle EUs krav for at Tyrkia skulle
