Fullstendig utan parameter og operasjonaliserte indikatorar ringde vi ein humanist for å lodde stemninga rundt diskusjonen om arbeidslivsrelevans.
Thue tippa lasset i retning tidsåndene som går, og ikkje minst i Bergen på 1990-talet. Deretter førte ein ikkje heilt koronafri samtale med ein litteraturvitar i nettopp Bergen til endå ein samtale som ikkje vart koronafri, men på ein meir astrofysisk måte. Ein Kiwi-trønder avløyste ein direktør-trønder som sa hest, før ein arkeolog snakka om hestekjøt, og ein pensjonert «nobelprisvinnar» kom inn på korleis vi kan komme oss vidare.
Men for å setje det heile i ein samanheng:
Dei seier ingenting om å klippe håret, det er kanskje ikkje så viktig lenger dette med håret, men at ungdommen også no til dags må få seg eit ærleg arbeid, det gjeld fortsatt.
Ros og ramaskrik
Denne gongen er det leiaren av Utdannings- og forskingskomiteen på Stortinget, Roy Steffensen (Frp), som har fått gjennomslag for sin kongstanke om at skattebetalarane må få noko igjen for pengane, i dette tilfellet, uteksaminerte studentar med ikkje berre ærleg, men relevant arbeid. Pengane må i større grad gå til dei som greier å presse ut kandidatar som er relevante for arbeidslivet, meiner Steffensen. Litt nytte for seg må ein vel kunne gjere etter alle desse åra med øl og stipend, eller?
Med på fleirtalslaget for forslaget fekk Steffensen med seg Senterpartiet og Arbeidarpartiet.
No går det i ramaskrik, sjokk og ein del vantru, særleg frå rektorane ved dei litt gamle og etablerte læreseta, som Universitetet i Oslo og Universitetet i Bergen. Dette utfordrar den akademiske fridomen og det langsiktige grunnlaget for forsking og utdanning, meiner dei. Noko liknande meiner leiarskribentane i fleire av landets største aviser.
Utdanningskomitéleiar Steffensen har parert med at han «er sikker på at dette er fornuftig» og at det ikkje er «overraskende at noen reagerer når man røsker opp i det etablerte». Samstundes har ideane hans fått, om ikkje akkurat ros, så blitt møtte med strategisk kos frå rektorar på dei meir profesjonsretta institusjonane, høgskular inn i landet og vest i landet og universitetsferskingar som OsloMet og Universitetet i Søraust-Noreg.
Med fare for å stupe inn opne dører, har dei slått fast at det er «vanskelig å oppfattte myndighetenes interesse for arbeidsrelevans som urimelig».
For Khrono blir det berre altfor freistande å setje ein filosof på toppen av ringelista, sidan stortingspolitikar Steffensen spesifikt har antyda at filosofar ikkje står øvst på hans.
Tenk at det kan nytte
- Nei, dette smakar av eit snevert syn på relevans og nytte og kva samfunnet har behov for, seier filosofen, Siri Granum Carson på NTNU, om arbeidslivsrelevansplanen.
- No skal eg ta forbehald om at eg ikkje har finlese forslaget, men kva slags kompetanse eit samfunn har bruk for, kan ikkje lesast av på den akutte statusen for økonomien i arbeidslivet. I eit land som Noreg bør ein heller tenke på korleis ein kan styre arbeidslivet, slik at ein får sett i sving kompetansen ein har i befolkninga. Forslaget blir bakvendt, dette er å setje kjerra framfor hesten, seier Carson.
Det er fort gjort, for fort, legg ho til, å tenke at profesjonsutdanningar tydelegare peikar ut kva du skal drive med enn andre utdanningar.
Forslaget blir bakvendt, dette er å setje kjerra framfor hesten
Siri Granum Carson, havdirektør og filosof
- Arbeidslivet er i heftig endring, heile tida. Sjølvsagt vil eg at sjukepleiaren skal vite korleis sprøyta skal stikkast i armen min. Men ofte er utdanning ein attest på at du kan fullføre vanskelege prosjekt, og ikkje nødvendigvis ei oppskrift på korleis du skal utføre ein jobb.
Slik talar altså filosofen, men over til tusenkroners-spørsmålet: Har ho fått relevant jobb? For Carson er direktør, for hav. Ho leier den såkalla havromsatsinga på NTNU, med for eksempel maritim transport og berekraftig sjømat på programmet. Ikkje akkurat slikt ho bestemte s
